Een coach voor iedereen

Moet ik echt een niche bedenken voor mijn praktijk? Of me gaan beperken tot een specifieke doelgroep? Dit advies heb ik meer dan eens gehad, waardoor ik mezelf deze vragen ging stellen.
Ik kwam tot de conclusie dat het idee me zo tegen de borst stuit, dat ik het hier van me af wil schrijven. Want als ik had geluisterd naar alle goedbedoelde adviezen en een doelgroep had afgebakend of mezelf ergens in had gespecialiseerd, had ik minder mensen vooruit kunnen helpen. Zo eenvoudig is het. Als ik terugkijk op de mensen die ik tot nu toe heb begeleid, dan kan er een schip tussendoor varen qua leeftijd, levensfase, hulpvraag, sekse, opleidingsniveau et cetera. De leeftijden lopen uiteen van 19 tot 60+. De vraagstukken variëren van studiekeuze tot afscheid nemen van een levensfase en alles wat daartussen ligt. Dus een niche of een specialisatie, HOE DAN?

 

Geen hokjes

Het is naar mijn mening alleen maar lastiger voor jou om een coach te vinden die toevallig net gespecialiseerd is in jou als doelgroep of in jouw soort hulpvraag. Jij wil zelf toch ook niet in een hokje geplaatst worden? En je wil toch ook niet op die manier op zoek naar jouw doelgroephokjescoach? Dat is de reden dat ik niet aan hokjes doe! Als het past, dan past het. Past het niet? Dan probeer ik je door te verwijzen. Of het past kunnen we alleen maar uitvinden als we elkaar spreken, want een klik ontstaat niet via geschreven teksten en mooie foto’s op een website en moet bovendien wederzijds zijn. Ik ben dus net zo benieuwd naar jou, als jij naar mij.

 

Heb je een hulpvraag, veranderwens of coachvraag?

  • Ben je jong, ben je oud of iets er tussenin?
    Ik wil je helpen.
  • Ben je man, ben je vrouw, of iets er tussenin?
    Je bent van harte welkom.
  • Ben je Universitair geschoold, heb je MBO-niveau of iets daar tussenin?
    Ik help je graag verder.
  • Heb je een zware managementfunctie, ben je hondentrimmer of iets er tussenin?
    Je bent bij Adelante aan het juiste adres.
  • Heb je een vraag over gedrag, competenties of emoties of iets er tussenin?
    Ik weet hoe ik je vooruit kan helpen.
  • Lijd je ergens onder en wil je graag leren hoe je beter om kunt gaan met de gevolgen hiervan?
    Ik kom graag met je in contact om de mogelijkheden te bespreken.
  • Heb je of verwacht je een DSM-diagnose en gaat je vraag hierover?
    Dan moeten we afspraken maken. In een aantal gevallen kan ik je helpen onderzoeken en begeleiden hoe je ermee om kunt gaan. Maar ik ben geen psycholoog of psychotherapeut en kan je niet voor je diagnose behandelen. In zulke gevallen zal ik je moeten doorverwijzen.

Nieuwsgierig geworden?

Gewoon even bellen, dat is de snelste manier om duidelijkheid te krijgen. En anders nodig ik je uit om vooral even rond te struinen op mijn website. Want ik mag dan wel geen niche of doelgroep willen bepalen, ik wil wel Google te vriend houden.

Hanita

Groei door aandacht met   

 

Negatief zelfbeeld en onzekerheid

Naast positieve overtuigingen hebben de meeste mensen vooral negatieve overtuigingen over zichzelf, zoals ‘ik ben slecht’, ‘ik ben dom’, ‘ik ben lelijk’, ‘ik ben lui’ en ‘ik ben onbetrouwbaar’.
Maar waar komt dit eigenlijk vandaan? En belangrijker: hoe kun je het patroon doorbreken. Op deze 2 belangrijke vragen vind je het antwoord in deze blog.

Waar komt onzekerheid of een negatief zelfbeeld vandaan?  

Een negatief zelfbeeld of onzekerheid ontstaat vaak door de manier waarop we leren wat we wel en niet moeten doen. Hiervoor neem ik je mee naar je jeugd (of die van je eigen kinderen). Niet om schuldigen aan te wijzen of om een moeilijke jeugd te analyseren, maar om aan te tonen dat veel mensen van jongs af aangeleerd hebben zich in te houden. In dit voorbeeld ga ik uit van een ‘normale’ jeugd.

Het leven start met onbevangenheid

Als baby word je nog niet gestoord door alle regels die in de volwassen wereld gelden. Want je huilt als je bang of verdrietig bent en als je pret hebt, dan schater je het uit. Een baby leeft in het moment en reageert direct met een emotie op prikkels van buitenaf. Spontaan, onbevangen, ongeremd en nog niet gehinderd door gedachten over hoe het zou moeten zijn.

Regels en grenzen leren

Ons negatieve zelfbeeld ontstaat doordat we met negatieve signalen leren wat we wel of niet moeten doen. Dat begint zodra we als kind de wereld gaan ontdekken. Want terwijl de wereld groter wordt, leren we op jonge leeftijd al dat er regels en grenzen zijn. Ga maar na. Als een kind een kop thee van tafel wil pakken of naar een brandende open haard kruipt, als het luidruchtig of ‘vervelend’ is, dan grijpt een volwassene corrigerend in en hoort een kind dat het stil moet zijn of zich moet gedragen. En als datzelfde kind rustig zit te spelen in een hoekje en niemand tot last is? Dan krijgt het minder aandacht. Dit is verklaarbaar, want ‘goed’ gedrag is niet storend en levert geen gevaarlijke situaties op, wat ingrijpen overbodig maakt.

Aandacht voor ‘slecht’ gedrag

Er is dus vooral aandacht voor gedrag dat gecorrigeerd moet worden. Ook op school. We leren voornamelijk door aandacht voor wat niet goed gaat. Je leert dat je je moet inhouden, dat je niet ongeremd, luidruchtig of impulsief mag zijn. Want daar hebben anderen weer last van. Als je dit beseft, dan weet je ook hoe het komt dat je jezelf niet helemaal vertrouwt nu je eenmaal volwassen bent.

We leren op basis van straf

De manier waarop we de relaties leggen tussen oorzaak en gevolg, gebeurt veel op basis van straf. Dat zit best diep verankerd in onze manier van doen, want we denken hierdoor goed te kunnen functioneren. Dat we duidelijke grenzen nodig hebben over wat wel mag en wat niet mag.

Averechts effect

Het tegendeel is waar. Straffen geeft bijna altijd het tegenovergestelde effect. Het maakt mensen afhankelijk en klein en ze durven steeds minder op zichzelf te vertrouwen. Een gevolg is dat mensen zich tegen je gaan keren of in verzet komen. Als je zelf kinderen hebt (of wellicht herken je het uit je eigen jeugd) zul je dit herkennen. Hoe strenger de ouders, hoe groter het verzet. Dit gebeurt vaak openlijk, maar net zo vaak heimelijk.

Korte termijn winst

Straffen levert op korte termijn winst op en dat maakt het ook zo verleidelijk. Het is daarbij ook een manier om eigen frustraties te uiten, stoom af te blazen als een ander zich niet houdt aan jouw ‘regels’. Als je iemand bestraffend toespreekt, zal een eerste reactie er vaak een van spijt zijn. Maar op de lange termijn gaan mensen je dus vermijden, of keren ze zich tegen je.

Vergroot je zelfvertrouwen met het doorbreken van een patroon

Herken jij het dat je een ander regelmatig iets verwijt of bestraft? Dat je je meer aandacht hebt voor de dingen die niet goed gaat, dan voor de dingen die juist wel goed gaan?  En speelt dit patroon een rol in een relatie (privé of werk) waarbij je elkaar regelmatig iets verwijt of ergens voor bestraft? Dan is de kans groot dat er een kloof bestaat tussen jullie beiden.

Probeer eens bewust te kijken of je dit verhaal in deze relatie terugziet. En vraag jezelf af of straffen en verwijten ervoor zorgt dat je nader tot elkaar komt of tot mooie resultaten komt. Of zorgt het juist voor afstand en teleurstelling?

Als je dit weet, kijk dan eens of je het aandurft om dit te bespreken. Kijk of je er samen uit kunt komen door beiden te erkennen dat verwijten of bestraffen niet werkt. Spreek af dat je elkaar de ruimte geeft zonder te vervallen in schuldgevoelens of verwijten. Probeer vanuit jezelf te praten en houd het een beetje luchtig.  Besef dat je elkaar enorm helpt als je samen in staat bent dit patroon te doorbreken. Het is ook een eerste en waardevolle stap om los te komen van je onzekerheid.

Ik weet uit ervaring dat dit niet van de ene op de andere dag lukt. Het is een proces waar je jezelf echt de tijd voor mag gunnen. Het is mij ook gelukt, want ja, ik weet heel goed hoe het voelt om de ander overal de schuld van te geven en diep van binnen mijzelf dom, onbetrouwbaar en lui te voelen. Nu jij weet dat die ander ook vaak ditzelfde voelt van binnen, heb je al de eerste en belangrijkste stap voor jezelf gezet.

Wil je oefenen voordat je een gesprek aan gaat? Dat kan! En wel gewoon thuis. Download hiervoor de 2 werkbladen ‘Oordeel over je naaste’ en ‘Een gedachte per keer’ uit ‘The Work’ van Byron Katie. Plus de instructie.  Dit kan erg verhelderend zijn en je het inzicht geven dat nodig is om het gesprek aan te gaan.

Ik wens je veel succes!
Tot slot ben ik benieuwd of dit verhaal je vooruit geholpen heeft. En als je dit verhaal herkent, dan hoop ik dat je een reactie wil geven en dit wil delen. Wie weet help jij ook weer een ander door jouw herkenning te delen.

Hanita

Groei door aandacht met   

De coach die niet van bloggen houdt

Coaching is een vak en dat vak neem ik heel serieus. Maar: erover schrijven vind ik lastig. Er wordt door vakgenoten al zoveel waardevolle content gedeeld op social media. Dit vind ik stuk voor stuk professionele posts die echt ergens over gaan. Mijn ontzag voor deze goedgebekte schrijvers is groot. Ze schrijven, naar het lijkt, uit de losse pols de meest intelligente en inspirerende verhalen.

Writer’s block

Dat ontzag doet wat met mij. Ik sla dicht. Noem het een writer’s block. Er komt op zo’n moment geen zinnig woord meer voort uit mijn toetsenbord. Toch een vreemde gewaarwording, omdat ik vaak te horen heb gekregen dat ik leuk schijf en dat ik columns zou moeten schrijven. Ja, je leest het goed. Ik schijn dus best leuk te kunnen schrijven. En tóch vind ik dat ik niet goed uit de verf kom als ik over coaching wil schrijven.

Wat zit hierachter?

Wat hierachter zit weet ik heel goed, namelijk het p-woord. Een woord dat ik amper over m’n lippen krijg, maar vooruit hier is ‘ie:

P-E-R-F-E-C-T-I-O-N-I-S-M-E

Vaak voel ik me gegijzeld door mijn perfectionisme, want ik wil heel wijs uit de hoek komen als ik schrijf. Dus ik wik en weeg, knip en plak, gluur bij buren, wik een weeg nog eens en probeer op die manier hele slimme teksten te schrijven. Daardoor raak ik het gevoel met mijzelf kwijt. De humor in mijn teksten is ver te zoeken en het lukt maar niet om mijn boodschap over te brengen. Met als gevolg dat ik afhaak en opgeef.

Overtuigingen en patronen

Achter perfectionisme schuilt een combinatie van overtuigingen en patronen. In dit geval is mijn patroon dat ik me als coach verschuil op social media. Want: “Alles is al zo’n beetje geschreven” of “Iedereen schrijft beter dan ik. Ik houd toch niet van bloggen” en “Wie zit er nu nog te wachten op coach nummer vierduizend zoveel…?”. Allemaal overtuigingen die er heel sneaky in zijn geslopen en steeds meer terrein winnen. En ik? Ik laat me er keihard door gijzelen.

Zo’n patroon staat natuurlijk niet op zichzelf. Want patronen doen het vooral goed op vruchtbare grond, gevuld met overtuigingen. Misschien kun je al invullen wat de belangrijkste overtuiging is die mij zo belemmert? Mijn overtuiging is dat ik een goede coach ben, maar dat ik mezelf niet goed kan verkopen, omdat anderen veel beter kunnen schrijven. Oftewel, ik ben niet goed genoeg.

What the actual f*ck? Heb ik dan echt zoveel opleidingen gevolgd om vervolgens op mijn gezicht te gaan vanwege mijn eigen overtuiging dat ik niet goed genoeg ben?

Ja, ik beken. Ik worstel regelmatig met mijn neiging tot perfectionisme.

Herken je dit? Doe jij ook wel eens dingen niet, omdat je vindt dat je er niet goed genoeg in bent?

Hanita

Groei door aandacht met